Red Flame Laura Deloose: “Bij FC Oppuurs beleefde ik de mooiste tijd uit mijn voetbalcarrière”

Vrouwenvoetbal is aan een opmars bezig. Zo supporterden we deze zomer nog massaal voor de Red Flames op het EK in Engeland. Eén van de sterren op de grasmat is Laura Deloose (29). Wist je dat zij haar hele jeugd bij FC Oppuurs speelde? 

Op welke leeftijd ben je beginnen voetballen? 

“Ik was zes jaar toen ik startte bij FC Oppuurs. Daar speelde ik in een ploegje met jongens – de meeste daarvan zaten in mijn klas. We wonnen zelden, maar amuseerden ons te pletter. Voor mij was dat de mooiste tijd uit mijn carrière: niets moest en de sfeer was top.” 

Was het snel duidelijk dat je talent had? 

“Volgens mijn ouders wel: ik was altijd met een bal bezig. Ook trainers waren vol lof en tegenstanders zeiden na een wedstrijd: wauw, dat meisje kan voetballen. Zelf was ik daar niet mee bezig, ik zag het puur als hobby. Toen ik vijftien was, kon ik als meisje niet verder spelen bij Oppuurs. Ik wilde natuurlijk wel blijven voetballen en ging daarom naar Kontich. Ik sprong er in het oog tijdens een match tegen Anderlecht en kwam daardoor op mijn achttiende bij die club terecht. Tien jaar later voel ik me daar nog altijd goed.” 

“Met het ploegje in Oppuurs wonnen we zelden, maar we amuseerden ons te pletter.” 

Op je eenentwintigste mocht je aansluiten bij de Red Flames, onze nationale vrouwenploeg. Hoe ging dat? 

“Al tijdens mijn jeugdjaren in Oppuurs nodigde de voetbalbond mij regelmatig uit om mee te trainen met de Red Flames. Maar ik ging daar nooit op in, uit angst voor het onbekende. Ik was gewend om in mijn ploegje van jongens te spelen en had geen ervaring met vrouwenvoetbal. Pas toen ik bij Anderlecht zat, kon de bondscoach me overtuigen om het een kans te geven. De eerste training smaakte naar meer.” 

Ondertussen stond je al tweemaal op een EK, vertel! 

“In 2017 speelde ik mijn eerste EK in Nederland, een zotte belevenis. Wij kregen plots veel aandacht en mochten tegen de beste voetballers spelen. De winst tegen Noorwegen is nog altijd één van mijn mooiste momenten bij het nationale team. Deze zomer mochten we dan met vijf jaar extra ervaring op de teller aantreden in Engeland. Dat we er geschiedenis schreven door de kwartfinale te halen, maakt me trots.” 

“Dat we op het EK geschiedenis schreven door de kwartfinale te halen, maakt me trots.” 

Vrouwenvoetbal lijkt populairder dan ooit. Hoe zag jij dat zelf evolueren? 

“Dat valt op aan het aantal supporters. Toen ik op mijn eenentwintigste bij de Red Flames begon, zat er bij belangrijke wedstrijden misschien duizend man in het stadion. Tegenwoordig zijn de tickets uitverkocht en heb je al gauw de steun van negenduizend supporters om je heen. En dan zijn er nog mensen die ons op tv volgen – want ook dat is nieuw: dat onze matchen worden uitgezonden.” 

Is ook de omkadering professioneler geworden? 

“Zeker, wij mogen nu bijvoorbeeld in Tubeke gebruikmaken van de accommodatie van de Rode Duivels: van hotel tot trainingsvelden. Al is er nog een weg af te leggen. Mannen én veel buitenlandse vrouwen kunnen leven van voetbal, terwijl we bij de Red Flames nog een gewone job hebben. Zo werk ik bijvoorbeeld in een sportwinkel. Het zou voor onze prestaties beter zijn als we ons volledig konden toeleggen op voetbal. Zelf zal ik dat niet meer meemaken, maar ik wens het de volgende generatie toe.”