Kwetsbare gezinnen krijgen begeleiding van brugfiguren

Wist je dat kwetsbare gezinnen in onze gemeente kunnen rekenen op een brugfiguur? Dat is een vrijwilliger die lagereschoolkinderen en hun ouders begeleidt in het onderwijs. Met een luisterend oor en praktische hulp maken zij het verschil. Onder meer Jozef D’Hoore (67) en Thalia Dury (21) zetten zich hiervoor in met hart en ziel.

Wat houdt jullie rol als brugfiguur in?

Jozef: “We begeleiden gezinnen: soms wonen die al hun hele leven in onze gemeente, maar vaak zijn ze gevlucht uit landen als Irak, Syrië en Pakistan. Zij moeten hier een nieuw leven opbouwen, maar dat is moeilijk als je de taal niet kent. Wij bouwen een band met ze op en kijken waar hun noden zitten.”

Thalia: “We begeleiden ze naar de juiste instanties zoals het OCMW, een bank of een dokter. En we laten ze het vrijetijdsaanbod ontdekken, zodat de kinderen bijvoorbeeld naar een jeugdbeweging of voetbalclub kunnen. We slaan dus een brug tussen het gezin en de maatschappij.”

Een belangrijke opdracht is om de kinderen te helpen bij hun schoolwerk. Wat houdt dat juist in?

Jozef: “We doen vooral aan huiswerkbegeleiding. Het gaat om lagereschoolkinderen dus we helpen hen met rekenen, lezen, schrijven, … Door dit te doen blijf ik die leerstof ook zelf opfrissen, wat mooi meegenomen is.”

Thalia: “Ik overloop ook meestal de agenda met de ouders. Zo maak ik er hen attent op wanneer er bijvoorbeeld een klasuitstap of zwemles gepland is.”

“Evolutie zien bij de kinderen, dat is fijn.”

Hebben jullie ook contact met de school?

Thalia: “Ja, het gebeurt dat we meegaan naar het oudercontact. Zo vernemen we zelf welke vorderingen het kind maakt én kunnen we de ouders extra toelichting geven. Tussendoor bel en mail ik wel eens met de leerkrachten. Dan kan ik heel specifiek vragen waar het kind nog moeilijkheden mee heeft.”

Hoeveel gezinnen hebben jullie onder jullie hoede?

Thalia: “Meestal is dat er één, soms twee. Die zie je dan één keer per week. Doorgaans is dat bij het gezin thuis. Maar in mijn geval komen de kindjes naar mij. Naast het vaste contactmoment per week passeert er tussendoor eens een berichtje of telefoontje, maar dat is eerder sporadisch.”

Jozef: “De begeleiding duurt zolang het nodig is: soms enkele maanden, maar vaak meer dan een jaar. Sowieso stopt het wanneer de kinderen naar het middelbaar gaan, dan moet je ze loslaten.”

Reageren de gezinnen dankbaar?

Thalia: “Ik krijg veel vriendschap van de kinderen. Ze maken regelmatig een tekening voor mij. En kom ik ze tegen op straat? Dan vliegen ze in mijn armen. Ook de ouders leggen me in de watten: ze doen mij thee cadeau, maken al eens een maaltijd, … Die extra’s hoeven uiteraard niet, maar het is wel fijn dat je hulp geapprecieerd wordt.”

Jozef: “Het is natuurlijk niet altijd een succesverhaal. Soms wordt er begeleiding opgestart, maar merk je dat de ouders er toch niet voor openstaan of dat de kinderen nood hebben aan gespecialiseerde hulp. Dan overleggen we met de coördinator van het brugfigurenproject, de ouders, kinderen en school om tot een oplossing te komen. Als het echt niet lukt, stopt het verhaal.”

“Ik vind het belangrijk om mij in te zetten voor een meer solidaire en inclusieve maatschappij.”

Zouden jullie andere inwoners aanraden om brugfiguur te worden?

Thalia: “Absoluut, je ziet die kinderen groeien, vrienden maken, hun weg vinden, … Elk stapje in hun leven maak je mee. Die evolutie zien is fijn en dan merk je dat je als brugfiguur écht mee het verschil kunt maken.”

Jozef: “Met dit vrijwilligerswerk wil ik ook een signaal geven, want laat ons eerlijk zijn: de samenleving is niet altijd vriendelijk tegenover kwetsbare gezinnen. Daarom vind ik het des te belangrijker om mij in te zetten voor een meer solidaire en inclusieve maatschappij. Dat doe ik ook met het Babbeluurtje, een initiatief dat ik samen met vrijwilligers opstartte om anderstalige nieuwkomers Nederlands te laten oefenen en vooruit te helpen in de lokale gemeenschap.”