Stijn Vranken schrijft ons volgende gemeentegedicht

Puurs-Sint-Amands laat regelmatig een gemeentegedicht schrijven. Deze keer is dichter en performer Stijn Vranken (50) aan zet. Het resultaat onthult hij op zondag 19 mei tijdens het literaire festival ‘Dichter bij Water’. Hier licht hij alvast een tipje van de sluier. 

Droomde je er als kind al van om dichter te worden? 

“Helemaal niet. Lezen vond ik meestal tijdverlies. Ik wilde zélf dingen maken en knutselde met karton, apparaten, … Het liefst wilde ik uitvinder worden en daarom koos ik op mijn zeventiende voor de studies Productontwikkeling.” 

Hoe ben je dan toch bij poëzie beland? 

“In mijn twintigerjaren schreef ik veel in een notitieboekje. Dat was voor mij een manier om mijn gedachten te ordenen. Eerst waren dat losse schrijfsels, maar op den duur kreeg dat de vorm van gedichten. Ik voelde de drang om daar iets mee te doen en ben ze beginnen voorlezen in mijn stamcafé. Toen besefte ik pas echt dat ik met taal óók iets wonderlijks kon creëren.” 

“Zien voorbijgangers het gemeentegedicht? Dan wil ik dat het raakt, verwondert, verrast, …” 

Hoe omschrijf je jouw stijl? 

“In mijn gedichten probeer ik altijd wel met taal te spelen en humor te brengen. Maar wat me vooral typeert is het terugkerende thema van ‘de mens’, dat grappige wezen dat goddelijke mogelijkheden bezit en toch voortdurend de meest dwaze absurditeiten begaat. Dat eeuwige contrast boeit me mateloos.” 

Kun je al iets prijsgeven over ons nieuwe gemeentegedicht? 

“Ik ben er nog volop aan bezig en weet nog niet precies waar ik zal landen. Maar het zal gaan over hoe iets of iemand tegelijk aan- en afwezig kan zijn. Over hoe verleden, heden en toekomst elkaar ontmoeten. Wie weet schrijf ik het gemeentegedicht wel rond Emile Verhaeren. Al zal het sowieso geen directe ode aan hem worden, dat is niet mijn stijl. Misschien wil ik zijn aanwezigheid – of afwezigheid – wel laten voelen.” 

Hoe begin je aan het schrijven van zo’n gemeentegedicht? 

“De notitieboekjes waar het voor mij allemaal mee begon, gebruik ik nog altijd. Daarin belanden observaties, regels uit een artikel, een foto, ... Dat vormt dan een basis die nog alle kanten uit kan. Krijg ik een concreet idee? Dan ga ik achter de computer zitten en maak ik meerdere versies van het gedicht. Dat is een eindeloos en heerlijk frustrerend proces van knippen en plakken, van komma’s en witregels.” 

Wat is volgens jou het nut van een gemeentegedicht? 

“Ik besef dat poëzie doorgaans maar een klein publiek bereikt. Anderzijds grijpt bijna iedereen naar gedichten bij belangrijke gebeurtenissen zoals een geboorte of overlijden. Voor mij het bewijs dat poëzie tóch iets wezenlijks doet met een mens. Ik wil mijn gemeentegedicht daarom ook een plekje geven in het straatbeeld, zodat het voorbijgangers kan raken, verrassen, verwonderen, … Of misschien wat rust kan brengen in een wereld vol drukte, chaos en reclameboodschappen.”